Weer een (klein) stapje verder

Afgelopen weekend zijn we weer een (klein) stapje verder gekomen met onze adoptieprocedure. We hebben namelijk een brief ontvangen van Stichting Adoptievoorzieningen. Hierin laten ze ons weten dat we de voorlichting met succes hebben doorlopen en dat ze ons dossier hebben overgedragen aan het kantoor van de Raad voor de Kinderbescherming waar wij onder vallen, in ons geval Haarlem. Ook al is het een formaliteit, toch is het voor ons goed om te weten hoe het er op dit moment voor staat en dat er beweging in zit. Nu is het wachten op de oproep van de Raad voor de Kinderbescherming voor het gezondheidsonderzoek en het gezinsonderzoek.

Bij de gezondheidsonderzoek zal door een onafhankelijk arts een gezondheidsverklaring ingevuld worden waarin staat dat onze gezondheid of psychische gesteldheid geen risico vormen voor het kind. Wanneer het kind na verliezen van de ouders ook voortijdig de adoptieouders zou verliezen, zou dit natuurlijk zeer schadelijk zijn voor het kind.

Tijdens het gezinsonderzoek zal de Raad voor de Kinderbescherming kijken naar de gezins- of leefsituatie, naar welke wensen wij hebben ten opzichte van adoptie en ook wat onze beweegredenen zijn om te adopteren. Bij het uitvoeren van het gezinsonderzoek bepalen ze dan of wij geschikt zijn om een adoptiekind op te voeden. Het onderzoek bestaat standaard uit drie gesprekken, waaronder ook minimaal een gesprek bij ons thuis. Uit deze gesprekken volgt vervolgens een advies en het gezinsrapport, wat het laatste gesprek met ons besproken zal gaan worden. In de landen van herkomst wordt het (vertaalde) gezinsrapport onder andere gebruikt om te bepalen welk gezin het meest geschikt is om het adoptiekind te plaatsen. Hierbij proberen ze een goede match te maken om ervoor te zorgen dat een kind vervangende ouders krijgt die zo goed mogelijk bij hem passen. Het advies van de Raad voor de Kinderbescherming wordt uiteindelijk ook gestuurd aan het ministerie van Veiligheid & Justitie, die als het goed is op basis van het rapport en het advies zullen overgaan tot het geven van beginseltoestemming. Dit is een soort adoptievergunning en hiermee krijgen we toestemming om een kind uit het buitenland te adopteren. Als we dit binnen hebben, mogen we ons gaan melden bij één van de bemiddelingsbureaus om ons daar voor een specifiek land in te schrijven als aspirant-adoptieouders. Maar nu dus eerst nog even wachten op de oproep van de Raad voor de Kinderbescherming.

De vijfde voorlichtingsbijeenkomst

Vandaag mochten we weer naar Utrecht voor de vijfde en alweer de laatste voorlichtingsbijeenkomst. Wat is de tijd voorbij gevlogen! Het lijkt zo kort geleden dat we naar de eerste bijeenkomst mochten en nu is dit onderdeel van ons adoptieavontuur alweer achter de rug. Deze laatste middag had als thema 'Wensen en grenzen', werd ingegaan op de stappen in de procedure die nog komen gaan en was er gelegenheid tot het stellen van vragen. Als eerste werd per koppel gevraagd om te laten weten welke wensen en grenzen we hebben voor ons toekomstige adoptiekindje, wat op een flipover werd genoteerd. We moesten aangeven voor hoeveel kinderen (1 of meer) we open staan, aan welke leeftijd we de voorkeur gaven, uit welk land we graag wilden adopteren en of we open staan voor special need en zo ja, waar we dan wel en niet voor open staan.

Het is erg dubbel en moeilijk om deze keuzes te moeten maken. Wanneer je zelf een kind krijgt moet je ook maar afwachten of het gezond is en ga je er natuurlijk gewoon voor als blijkt dat het kind extra zorg nodig heeft. De term special need is erg breed en het verschilt per land wat als special need gezien wordt. Zo varieert het van vroeggeboorte, missen van een ledemaat tot hiv-besmetting of het hebben van ontwikkelingsachterstand doordat bijvoorbeeld de moeder tijdens de zwangerschap alcoholverslaafd was. Het blijft lastig om hierin keuzes te maken, omdat het voelt alsof je een wensenlijstje samenstelt met de special needs waar je voor open staat. Ook is het lastig om je goed voor te stellen wat voor extra zorg bepaalde special needs met zich mee brengen. Door de voorlichtingsbijeenkomsten hebben we een veel beter beeld hierover gekregen, door erover te praten en door filmpjes met voorbeelden te bekijken, waarin adoptieouders vertellen hoe zij en het kindje omgaan met uitdagingen die special need met zich meebrengt.

Bij het invullen van de lijst werd al gauw duidelijk dat ieder koppel zijn eigen grenzen had met betrekking tot special need. Je moet je goed realiseren wat een handicap betekent aan extra zorg en aandacht, of je dit kan bieden aan het kind en of je dit aan zult kunnen. Het is natuurlijk niet eerlijk voor het kind als je niet helemaal achter je keuze staat. Dat is veel meer gebaat bij iemand die voor de volle 100% open staat voor die special need. Tijdens de gesprekken met de Raad voor de Kinderbescherming zullen we moeten aangeven voor welke special need we open staan. Zij bekijken dan of we hier inderdaad geschikt voor zijn.

Toen de lijst met eisen en wensen op de flipover volledig door iedereen ingevuld was, viel het erg op dat niemand bij zijn landkeuze China had genoemd, ondanks dat de afgelopen jaren de meeste adoptiekinderen uit dit land komen. Veel stellen kozen voor een Afrikaans land en zoals sommigen van jullie misschien al weten spreekt de Verenigde Staten ons tot nu toe het meeste aan. Nu de lijst compleet was, kregen we één voor één, per koppel, een kaartje met hierop een matchingvoorbeeld. Aan de hand van dit profiel moesten we op basis van de lijst op de flipover, op volgorde van de lijst en de eisen en wensen, één van de stellen kiezen die het beste bij dit profiel zou passen. Na bijna ieder voorbeeld werd een filmpje getoond waarbij aandacht gegeven werd aan de special need die overeenkwam met het besproken profiel. Hierna werd ons gevraagd of het filmpje de keuze had beïnvloed. Ook dit was weer een leuke, zeer leerzame opdracht.

Na de pauze kregen we de gelegenheid om vragen te stellen en werd vervolgens aandacht gegeven aan de stappen die ons de komende tijd te wachten staan. De eerstvolgende stap in de procedure is een medische keuring, gevolgd door het gezinsonderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. Doordat de afgelopen tijd minder mensen zich hebben opgegeven voor adoptie zou dit best wel eens erg snel kunnen gaan. Deze dag is voorbij gevlogen. We vonden het erg leuk en leerzaam en vinden het eigenlijk wel een beetje jammer dat het achter de rug is. We zijn aan de andere kant erg blij dat we dit hebben afgesloten en dat we binnenkort de volgende stap kunnen zetten. Voordat het zover is, gaan we eind mei naar een oriëntatiebijeenkomst van bemiddelingsbureau A New Way. Zij richten zich puur op de Verenigde Staten. We verwachten dat deze bijeenkomst onze keuze voor de Verenigde Staten zal gaan bevestigen. We houden jullie natuurlijk op de hoogte!!

Drie leuke boekjes

Tijdens de tweede voorlichtingsbijeenkomst werden we voorgelezen uit een mooi kinderboek, over drie uilskuikentjes die 's nachts alleen waren gelaten door hun moeder. Door dit verhaal kregen we een goed beeld van hoe kinderen van verschillende leeftijden op hun eigen manier kunnen reageren. Zo konden we ons ook weer beter voorstellen dat een ouder kind anders reageert dan een jonger kind wanneer hij geadopteerd wordt. Tijdens de voorlichting lagen er nog meer kinderboeken ter inzage. Afgelopen tijd hebben we een beetje rondgekeken bij verschillende boekwinkels en afgelopen week hebben we drie boekjes besteld. Ten eerste het boek waaruit we voorgelezen zijn, het tweede boek, Rosita, lag ter inzage en we kwamen het derde boek, Thuis, tegen bij het rondkijken tussen de boeken over adoptie op de website van bol.com. 

Hieronder een afbeelding van de voorkant en een korte beschrijving (van bol.com gehaald). 

Uilskuikentjes
Sara, Peter en Wim, drie uilskuikentjes, wonen met hun moeder in een holle boom. Maar op een nacht worden ze wakker en dan is mammie er niet! Waar is ze gebleven? Ze komt toch wel weer terug?!

Rosita
Mama, papa en Rosita vormen met z'n drietjes een gezin. Dat is een beetje vreemd, want mama en papa zijn blank en Rosita is bruin. Maar eigenlijk is het ook weer heel gewoon. Rosita vindt het niet bijzonder. Tot ze ontdekt dat ze niet uit de buik van haar mama komt. Mama en papa vertellen Rosita over haar andere ouders, die in een land hier ver vandaan wonen. Dat is wel heel bijzonder: Rosita heeft twee mama's en twee papa's.

Een teder verhaal over een meisje dat ontdekt dat ze geadopteerd is. Met kleurrijke prenten die de sfeer van het verhaal perfect weergeven.

Thuis
Jing is een meisje zoals veel meisjes - vrolijk, fijne vriendinnen op school, thuis een gezellig gezin met een jonger broertje, Samuel. Maar als op school een stamboom gemaakt moet worden, raakt Jing in verwarring. Want Jing heeft niet alleen een Nederlandse maar ook een Chinese familie. Ze is geadopteerd. Bij wie hoort ze nu?

Thuis is een prenten- en verwerkingsboek ineen. In het prentenboekdeel maken we kennis met het Chinese meisje Jing en haar Nederlandse familie. In het werkboekje achterin staan vragen en antwoorden die bij kinderen rond adoptie kunnen leven; dit deel is aangevuld met foto's. Het boek is geschikt voor thuis, maar ook voor in de klas.

Stuk voor stuk vinden we het erg leuke boekjes, met mooie afbeeldingen. We gaan hier nu eerst lekker zelf in lezen, maar jullie zullen snappen dat we niet kunnen wachten tot we hier later uit kunnen voorlezen. 

De vierde voorlichtingsbijeenkomst

Na drie weken wachten was het dinsdag weer zover en mochten we naar Utrecht voor alweer de vierde voorlichtingsbijeenkomst. Gelukkig waren we ook dit keer ruim van tevoren vertrokken, want het was deze keer erg druk in de trein en op de stations. Met een kwartier vertraging kwamen we aan in Utrecht en ook daar was het een stuk drukker dan de vorige keren. Door het voorzichtige lentezonnetje was het een stuk aangenamer in de stad en iedereen genoot duidelijk op de terrassen rond de Oudegracht. Om 14 uur begon de bijeenkomst en hebben we eerst even stilgestaan bij adoptiezaken die in het nieuws zijn geweest de afgelopen weken. Zo heeft in de Volkskrant een opiniestuk gestaan met aandacht voor de terugloop in het aantal adopties het afgelopen jaar en de eventuele redenen hiervoor. De dames die de voorlichting verzorgen vonden dit artikel erg negatief en dat slechts van één kant naar adoptie gekeken werd. Zij lieten ons weten dat adoptie zeker ook positieve kanten heeft en dat adoptie een veel beter alternatief is dan bijvoorbeeld achterblijven in een tehuis. Hierover was helemaal niets terug te vinden in het krantenartikel.

Hierna begonnen we met de onderwerpen die op het programma stonden. Deze keer waren er twee onderwerpen: identiteit & loyaliteit en de eigen situatie van de adoptieouders. Het eerste onderwerp was voor een deel erg theoretisch. Het tweede deel van de middag bestond uit een groepsgesprek. We kregen eerst uitgelegd wat verstaan wordt met identiteit en loyaliteit. Het draait dan vooral om de vragen wie was ik, wie ben ik, wie word ik én hoe beleef ik mezelf & hoe ervaar ik dat anderen mij beleven. Dit zijn vragen waar geadopteerden veel meer mee bezig kunnen zijn. Daarnaast werd stilgestaan bij de banden die we hebben met familie en bijvoorbeeld onze partner, vrienden en collega's. Om ons bij dit alles een beter beeld te kunnen vormen kregen we drie filmpjes te zien. We kregen hierbij de opdracht ons bij het ene filmpje in te leven in de adoptieouders, bij het volgende in het kind en als laatste in de biologische ouders om zo vanuit diverse standpunten naar de filmpjes te kijken.

In het eerste filmpje konden we zien dat Oscar, 9 jaar uit Guatemala, heel erg bezig was met geadopteerd zijn. Het was mooi om te zien dat zijn adoptieouders heel open zijn geweest en hem alles hebben verteld wat ze konden vertellen over zijn geboortemoeder en zijn geboorteland. Hij had hier duidelijk veel steun aan. Hij was trots op zijn afkomst, maar besefte wel dat hij het hier erg goed had en dat zijn (hele jonge en arme) moeder hem dit nooit had kunnen bieden en hem daarom heeft ter adoptie heeft aangeboden. Het tweede filmpje draaide om Eline, een meisje uit China. Zij was iets ouder dan Oscar. Zij was al heel vroeg bezig met zich afvragen waar ze vandaan kwam en waarom ze afgestaan was. Door de situatie in China wisten haar adoptieouders helaas erg weinig over de achtergrond van hun dochter. Omdat Eline geen genoegen nam met algemene redenen waarom ze afgestaan is (éénkindpolitiek in China), zijn ze op zoek gegaan naar antwoorden via Spoorloos. Dit televisieprogramma heeft de biologische ouders op kunnen sporen en na al die jaren hebben ze elkaar ontmoet. Dit heeft Eline een hoop rust gegeven. De zus van Eline was overigens ook geadopteerd, maar zij had helemaal niet de behoefte om op zoek te gaan naar haar biologische ouders. In het derde filmpje zagen we Minella uit Colombia. Zij had nooit de behoefte gehad op zoek te gaan naar haar biologische moeder, totdat ze zelf een kind kreeg. Dit zorgde voor zulke heftige gevoelens, dat ze uiteindelijk besloot toch te willen weten wat haar afkomst was. Ook zij was erg blij haar moeder gevonden te hebben en te zien dat zij bepaalde trekjes van zichzelf in haar moeder herkende. Bij het kijken van de filmpjes werd weer heel erg duidelijk dat de biologische ouders en de afkomst altijd een rol zullen blijven spelen in het leven van een adoptiekind, wat natuurlijk erg logisch is.

Tijdens de pauze mochten we een groot aantal aankomstkaartjes (de adoptievariant van het geboortekaartje) bekijken. Deze grote hoeveelheid kaartjes heeft stichting adoptievoorzieningen van adoptieouders toegestuurd gekregen. Erg leuk om te zien hoeveel verschillende soorten kaartjes er waren en dat ieder kaartje weer uniek was. Aan veel kaartjes was duidelijk te zien waar de kinderen vandaan kwamen. Na de pauze werden we in twee groepen gesplitst, dames bij de dames, heren bij de heren, waarbij we met de groep onze eigen ervaringen en de dingen die ons tot nu toe bezig hebben gehouden gingen bespreken. Mocht het gesprek stilvallen, kregen we een stapel kaartjes met stellingen mee om onze mening over te geven. Eigenlijk hebben we deze kaartjes niet echt nodig gehad. We hadden genoeg te bespreken. De andere aspirant adoptieouders zitten in ongeveer dezelfde situatie als wij zitten en het is erg fijn om met hen van gedachten te wisselen. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen ideeën en gevoelens over adoptie, maar we hebben gemerkt dat we allemaal begonnen zijn met een heel groot avontuur. Ook deze middag is weer voorbij gevlogen. Helaas is over twee weken alweer de vijfde en laatste bijeenkomst. Dan gaan we stil staan bij de adoptieprocedure en wat ons de komende tijd nog allemaal te wachten staat.