De vierde voorlichtingsbijeenkomst

Na drie weken wachten was het dinsdag weer zover en mochten we naar Utrecht voor alweer de vierde voorlichtingsbijeenkomst. Gelukkig waren we ook dit keer ruim van tevoren vertrokken, want het was deze keer erg druk in de trein en op de stations. Met een kwartier vertraging kwamen we aan in Utrecht en ook daar was het een stuk drukker dan de vorige keren. Door het voorzichtige lentezonnetje was het een stuk aangenamer in de stad en iedereen genoot duidelijk op de terrassen rond de Oudegracht. Om 14 uur begon de bijeenkomst en hebben we eerst even stilgestaan bij adoptiezaken die in het nieuws zijn geweest de afgelopen weken. Zo heeft in de Volkskrant een opiniestuk gestaan met aandacht voor de terugloop in het aantal adopties het afgelopen jaar en de eventuele redenen hiervoor. De dames die de voorlichting verzorgen vonden dit artikel erg negatief en dat slechts van één kant naar adoptie gekeken werd. Zij lieten ons weten dat adoptie zeker ook positieve kanten heeft en dat adoptie een veel beter alternatief is dan bijvoorbeeld achterblijven in een tehuis. Hierover was helemaal niets terug te vinden in het krantenartikel.

Hierna begonnen we met de onderwerpen die op het programma stonden. Deze keer waren er twee onderwerpen: identiteit & loyaliteit en de eigen situatie van de adoptieouders. Het eerste onderwerp was voor een deel erg theoretisch. Het tweede deel van de middag bestond uit een groepsgesprek. We kregen eerst uitgelegd wat verstaan wordt met identiteit en loyaliteit. Het draait dan vooral om de vragen wie was ik, wie ben ik, wie word ik én hoe beleef ik mezelf & hoe ervaar ik dat anderen mij beleven. Dit zijn vragen waar geadopteerden veel meer mee bezig kunnen zijn. Daarnaast werd stilgestaan bij de banden die we hebben met familie en bijvoorbeeld onze partner, vrienden en collega's. Om ons bij dit alles een beter beeld te kunnen vormen kregen we drie filmpjes te zien. We kregen hierbij de opdracht ons bij het ene filmpje in te leven in de adoptieouders, bij het volgende in het kind en als laatste in de biologische ouders om zo vanuit diverse standpunten naar de filmpjes te kijken.

In het eerste filmpje konden we zien dat Oscar, 9 jaar uit Guatemala, heel erg bezig was met geadopteerd zijn. Het was mooi om te zien dat zijn adoptieouders heel open zijn geweest en hem alles hebben verteld wat ze konden vertellen over zijn geboortemoeder en zijn geboorteland. Hij had hier duidelijk veel steun aan. Hij was trots op zijn afkomst, maar besefte wel dat hij het hier erg goed had en dat zijn (hele jonge en arme) moeder hem dit nooit had kunnen bieden en hem daarom heeft ter adoptie heeft aangeboden. Het tweede filmpje draaide om Eline, een meisje uit China. Zij was iets ouder dan Oscar. Zij was al heel vroeg bezig met zich afvragen waar ze vandaan kwam en waarom ze afgestaan was. Door de situatie in China wisten haar adoptieouders helaas erg weinig over de achtergrond van hun dochter. Omdat Eline geen genoegen nam met algemene redenen waarom ze afgestaan is (éénkindpolitiek in China), zijn ze op zoek gegaan naar antwoorden via Spoorloos. Dit televisieprogramma heeft de biologische ouders op kunnen sporen en na al die jaren hebben ze elkaar ontmoet. Dit heeft Eline een hoop rust gegeven. De zus van Eline was overigens ook geadopteerd, maar zij had helemaal niet de behoefte om op zoek te gaan naar haar biologische ouders. In het derde filmpje zagen we Minella uit Colombia. Zij had nooit de behoefte gehad op zoek te gaan naar haar biologische moeder, totdat ze zelf een kind kreeg. Dit zorgde voor zulke heftige gevoelens, dat ze uiteindelijk besloot toch te willen weten wat haar afkomst was. Ook zij was erg blij haar moeder gevonden te hebben en te zien dat zij bepaalde trekjes van zichzelf in haar moeder herkende. Bij het kijken van de filmpjes werd weer heel erg duidelijk dat de biologische ouders en de afkomst altijd een rol zullen blijven spelen in het leven van een adoptiekind, wat natuurlijk erg logisch is.

Tijdens de pauze mochten we een groot aantal aankomstkaartjes (de adoptievariant van het geboortekaartje) bekijken. Deze grote hoeveelheid kaartjes heeft stichting adoptievoorzieningen van adoptieouders toegestuurd gekregen. Erg leuk om te zien hoeveel verschillende soorten kaartjes er waren en dat ieder kaartje weer uniek was. Aan veel kaartjes was duidelijk te zien waar de kinderen vandaan kwamen. Na de pauze werden we in twee groepen gesplitst, dames bij de dames, heren bij de heren, waarbij we met de groep onze eigen ervaringen en de dingen die ons tot nu toe bezig hebben gehouden gingen bespreken. Mocht het gesprek stilvallen, kregen we een stapel kaartjes met stellingen mee om onze mening over te geven. Eigenlijk hebben we deze kaartjes niet echt nodig gehad. We hadden genoeg te bespreken. De andere aspirant adoptieouders zitten in ongeveer dezelfde situatie als wij zitten en het is erg fijn om met hen van gedachten te wisselen. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen ideeën en gevoelens over adoptie, maar we hebben gemerkt dat we allemaal begonnen zijn met een heel groot avontuur. Ook deze middag is weer voorbij gevlogen. Helaas is over twee weken alweer de vijfde en laatste bijeenkomst. Dan gaan we stil staan bij de adoptieprocedure en wat ons de komende tijd nog allemaal te wachten staat.