De tweede voorlichtingsbijeenkomst

Vandaag mochten we weer naar Utrecht voor de volgende voorlichtingsbijeenkomst. In tegenstelling tot de vorige keer waren we nu een stuk minder zenuwachtig voor wat ons deze middag te wachten stond. We hadden er dan ook veel zin in en gelukkig zat vandaag het openbaar vervoer weer goed mee. Ruim op tijd kwamen we aan in Utrecht, zodat we op ons gemak konden lunchen en een rondje door de binnenstad konden maken. Voor we het wisten was het tijd om naar de bijeenkomst te gaan. De sfeer was al een stuk vertrouwder dan de vorige keer en de gezichten een stuk bekender. Het thema van deze bijeenkomst was gehechtheid of hechting. Vorige keer hebben we stil gestaan bij de periode voorafgaand aan de adoptie, dit keer ging het over de eerste periode dat de kinderen in Nederland zullen zijn. De kinderen zullen niet alleen moeten wennen aan hun nieuwe thuis, nieuwe taal, nieuwe gewoontes maar natuurlijk ook aan de nieuwe ouders. Hierbij zullen ze moeten leren hechten aan de ouders en tegelijkertijd wennen aan de nieuwe situatie.

Het eerste deel van de bijeenkomst was voornamelijk theoretisch, waarbij uitgelegd werd hoe de ontwikkeling van een kind normaal gesproken verloopt. Hierbij werd vooral duidelijk dat een stabiele basis heel erg belangrijk is en dat stapje voor stapje de ontwikkeling verder verloopt. Bij adoptiekinderen ontbreekt nogal eens wat aan de basis. Daarom moeten ze in het begin vooral leren dat jij als ouder klaar voor ze staat en dat ze je kunnen vertrouwen. Door het ontbreken van de basis kan een kind gedrag vertonen waar je mee moet leren omgaan. En ook zal het kind in het begin moeten leren eenkennig te worden. Vandaar dat vaak ook begonnen wordt met een periode waarbij de ouders en het kind samen zijn, zonder veel bezoek van buitenaf, om ervoor te zorgen dat het kind leert begrijpen dat dit zijn nieuwe ouders zijn, die voor hem klaar staan als hij ze nodig heeft. Na verloop van tijd kan natuurlijk langzaam maar zeker wel bezoek ontvangen worden. Na dit theoretische gedeelte kregen we twee filmpjes te zien met voorbeelden van gedrag van adoptiekinderen tijdens hun hechtingsperiode. Dit liet goed zien wat voor gedrag vertoond kan worden en we kregen hierbij te horen wat de eventuele oorzaak geweest kan zijn van dit gedrag. We kregen ook te zien hoe de ouders hiermee om zouden kunnen gaan en wat voor effect dit op de kinderen had. Erg leuk en leerzaam om te zien. Na het zien van de filmpjes hebben we deze met de hele groep nabesproken. Omdat iedereen weer andere dingen opvalt en eigen ideeën over de filmpjes en de situaties heeft, leer je op deze manier van elkaar.

Het tweede deel van de middag bestond uit een groepsopdracht. Hiervoor werd de groep in drieën gedeeld, waarbij iedere groep een casus moest uitwerken. Deze bestond uit een situatieschets van een of meerdere adoptiekinderen waarbij achtergronden en het gedrag op dit moment (een paar maanden na adoptie) beschreven werd. We moesten samen met twee andere stellen bepalen wat we opvallend vonden en hierbij aangeven wat we wel en ook wat we niet zouden doen om de hechting te bevorderen. De opdracht was niet makkelijk, omdat je vooral denkt aan dingen die je wel zou moeten doen in plaats van dingen die je zou moeten laten. Het was erg leuk om te doen omdat je ook hier merkte dat je veel aan de meningen en gedachtes van de medecursisten hebt. Na een half uur brainstormen werden we weer bij elkaar geroepen en gingen we met de gehele groep de drie casussen bespreken. Door dit op deze manier te doen, werden we allemaal actief betrokken en werden we veel meer aan het denken gezet dan wanneer alles enkel maar verteld werd. Voor we het wisten was de middag dan ook alweer voorbij en gingen we weer huiswaarts met genoeg stof tot nadenken.

Het was weer een hele leuke, zinvolle middag. We kijken daarom weer erg uit naar de volgende bijeenkomst, die over twee weken zal gaan plaatsvinden. Deze derde bijeenkomst zal gaan over rouw en verlies. We kregen alvast te horen dat dan ook een ervaringsdeskundige haar verhaal komt vertellen. Zij is moeder van twee geadopteerde kinderen uit China met special need. We kunnen niet wachten tot het zover is.

De eerste voorlichtingsbijeenkomst

Vandaag was het dan eindelijk zover: de eerste van vijf voorlichtingsbijeenkomsten zou vanmiddag plaatsvinden in Utrecht, bij Stichting Adoptievoorzieningen. Om te laat komen te voorkomen, zijn we op tijd op de trein richting Utrecht gestapt. Deze keer geen enkele vertraging dus kwamen we ruim op tijd, om 12 uur al, aan op het eindstation. We waren allebei eigenlijk best wel een beetje zenuwachtig voor deze middag dus we waren blij dat we lekker op tijd waren. Nadat we geluncht hadden en wat hadden rondgekeken in het ijskoude centrum, zijn we rond kwart voor twee naar de locatie waar de bijeenkomst plaats zou vinden gegaan. Hier werden we met koffie en thee ontvangen door twee voorlichtsters.

Toen iedereen binnen was, begonnen we met een voorstelronde. Eerst stelden de twee voorlichtsters zich voor en zij vertelden wat over zichzelf en hoe de middag verder zou verlopen. Allereerst gingen we kennismaken met de groep. Dit gebeurde niet door iedereen zelf te laten vertellen wie ze waren. We moesten twee om twee tegen elkaar vertellen wie we waren, hoe oud, getrouwd of niet, gezinssituatie enz. en onder andere in welke fase we zaten in het adoptieproces en wie we hiervan al op de hoogte hadden gesteld. Het was dan de bedoeling dat je door je gesprekspartner vervolgens werd voorgesteld. Beetje vreemd wel, maar een leuke manier van voorstellen. Op deze manier krijg je in korte tijd een goed beeld van iedereen en kom je snel achter de beweegredenen van de groepsleden om te kiezen voor adoptie. Het is een heel gemêleerde groep van 8 stellen, waarvan de gemiddelde leeftijd zo'n 35 is. Suzanne was hierbij één van de jongsten en de oudste van de groep was 44.
Na de kennismaking gingen we inhoudelijk verder. Deze dag stond verder in het teken van achtergronden van (adoptie)kinderen en biologische ouders.

We begonnen met bespreken van beweegredenen van biologische ouders om hun kind af te staan. Dit werd ondersteund door een filmpje opgenomen in Zuid-Afrika, waar zwangere vrouwen, die afstand willen doen van hun toekomstige kind in een opvanghuis, geïnterviewd werden. Ook was te zien dat een biologische moeder haar dochter overdroeg aan de adoptieouders. Zij was vooral heel blij dat haar kindje een betere toekomst tegemoet kon zien dan zij haar kon bieden.
Dit voorbeeld was best wel uitzonderlijk. Regelmatig komt het voor dat er weinig tot niets bekend is over de biologische ouders. Het filmpje was best confronterend om te zien, omdat je niet altijd stil staat bij het verhaal van de ouders en vaak meer aandacht hebt voor de kinderen zelf. Het is natuurlijk een hele moeilijke beslissing die de ouders moeten nemen, die veel verdriet doet en ieder heeft hier zijn eigen redenen voor. Na het filmpje hebben we hier nog met zijn allen over nagepraat.

Na de pauze werd ingegaan op de leefsituatie van de kinderen na afstaan en voor de adoptie. Veel kinderen komen namelijk eerst in een tehuis terecht of bij pleegouders. Deze (jonge) kinderen kunnen in korte tijd veel meemaken en dit kan gevolgen hebben voor het gedrag later. Als kinderen zonder aandacht in een tehuis verzorgd worden, zullen zij zich anders ontwikkelen en reageren dan kinderen die in een normaal gezin opgroeien. We kregen als voorbeeld drie filmpjes te zien gemaakt in kindertehuizen in India, Ethiopië en China. Hierna werd ons gevraagd welke dingen ons opvielen. De kinderen hadden onder andere erg weinig speelgoed, kregen weinig tot geen persoonlijke aandacht en waren erg op zichzelf. De beelden waren best confronterend. Het liefste zou je gelijk daar naartoe willen en een kleintje meenemen. Jammer genoeg kan dit niet zomaar ;-) Voordat we het wisten was de middag voorbij en was het alweer 17 uur. De bijeenkomst is voorbij gevlogen en we hebben deze als zeer nuttig, interessant en leerzaam ondervonden. Ook vonden we het fijn dat de bijeenkomsten in groepsverband plaatsvinden. Ieder heeft toch weer zijn eigen visie op het geheel en je leert ook weer van elkaar.

Kortom: we kijken alweer heel erg uit naar de volgende bijeenkomst die over twee weken zal plaatsvinden. Dan zullen we het hebben over gehechtheid. Uiteraard volgt er dan weer een nieuw blogbericht.

Bedankt voor de lieve reacties!

We willen iedereen alvast heel erg bedanken voor alle mooie, lieve reacties. Erg hartverwarmend om te lezen allemaal!

Ondanks de grote hoeveelheid reacties die we al gekregen hebben, kregen overigens wel te horen dat het niet bij iedereen gelukt is om een bericht te plaatsen. Wanneer je geen Google-account hebt of één van de andere inlogopties kunt gebruiken, kun je heel gemakkelijk op de volgende twee manieren een berichtje achterlaten:

De eerste, meest gemakkelijk optie, is kiezen voor Anoniem in het keuzelijstje, je berichtje te tikken en op de knop publiceren te drukken. Het is dan voor ons wel makkelijk als je in je berichtje je naam achterlaat, want anders weten we niet van wie het afkomstig is.
Bij de tweede optie, Naam / URL, word je gevraagd je naam gelijk in te vullen en een URL. Dat laatste hoeft natuurlijk niet per se. Wanneer je je naam hebt ingevuld, zal dit direct zichtbaar zijn boven je geplaatste berichtje. Hierna is het ook hier weer alleen een kwestie van je berichtje tikken en drukken op de knop publiceren.

Hopelijk geeft dit meer duidelijkheid hoe jullie kunnen reageren op onze blogberichten.

Het gaat nu écht beginnen!

 foto door Dinosoldier 

Na een pittige periode met verschillende mislukte IVF-pogingen hebben we bijna een jaar geleden de knoop doorgehakt: we gaan adopteren! Omdat we zelf ook veel gehad hebben aan blogs die andere (aspirant-)adoptieouders hebben bijgehouden, willen we onze ervaringen via deze weg heel graag delen. Natuurlijk willen we hiermee ook al onze familie, vrienden, collega's en kennissen op de hoogte houden.

Binnen een week nadat we ons hadden ingeschreven bij Stichting Adoptievoorzieningen kregen we op 4 april 2012 een brief op de mat met een uitnodiging voor de informatiebijeenkomst op 15 mei 2012 in Utrecht bij Stichting Adoptievoorzieningen. In de brief ontvingen we ook ons BKA-nummer. BKA staat voor Buitenlands Kind ter Adoptie. Dit BKA-nummer bepaalt de volgorde van behandeling van de aanvragen.

Omdat de informatiebijeenkomst in het centrum van Utrecht plaats zou vinden, besloten we om met het openbaar vervoer te gaan. Vanaf station Schiphol zouden we er ongeveer 30 minuten over doen. Eerst nog een ochtend werken kon makkelijk... dachten we. Ruim op tijd, we hadden een uur speling, zouden we in Utrecht aankomen. Niet wetende dat we zoveel vertraging onderweg zouden hebben. Ik stond op station Schiphol te wachten op de trein, die met flinke vertraging binnenkwam. Gelukkig zaten we nog wel de dezelfde trein. Suzanne was namelijk bij station Nieuw Vennep ingestapt. Vol goede moed zaten we, nog steeds met ruim een half uur speling en met gezonde spanning vanwege de bijeenkomst in de intercity richting Utrecht. Tot we aankwamen bij Station Bijlmer Arena. Hier was sprake van een flinke stroomstoring, waardoor we niet gelijk verder konden. Dit duurde zo lang, dat we sowieso niet meer op tijd konden komen. Gelukkig konden we telefonisch laten weten dat we vertraging hadden opgelopen en daarom iets later zouden zijn. Gelukkig was dit geen probleem. Wij voelden ons desondanks erg opgelaten, want voor zoiets belangrijks wil je toch niet te laat komen! Uiteindelijk kwamen we zo'n 20 minuten te laat.

Bij de informatiebijeenkomst was het gezelschap heel gemengd: van heterostellen tot homostellen en vrouwen die alleen wilden adopteren. Ook qua leeftijd varieerde het veel. Van twintigers tot veertigers. We kregen heel veel informatie over de adoptieprocedure, hoe het eraan toe gaat in het buitenland zodat je goed een beeld krijgt over adoptie en hierna kunt beslissen of wel of niet verder wilt gaan met de procedure. Het laatste deel van de bijeenkomst werden we in twee groepen gesplitst, waarna we alle vragen die we op dat moment hadden, konden stellen. Ook hierbij kregen we heel veel informatie. Het was een interessante middag en ondanks dat we op internet al veel hadden gelezen, heeft dit veel duidelijk gemaakt. Wel was voor ons al heel snel duidelijk dat we door wilden gaan met adoptie.

En toen maar wachten tot we een oproep zouden krijgen voor de vijf verplichte voorlichtingsbijeenkomsten. Aan de hand van je BKA-nummer kon je op de website van Stichting Adoptievoorzieningen zien wanneer we ongeveer aan de beurt zouden zijn. Dit kon altijd nog anders worden, omdat andere mensen op de wachtlijst zich nog terug zouden kunnen trekken.  In eerste instantie was ons nummer nog láng niet aan de beurt. In september 2012 zagen we opeens dat het overzicht was bijgewerkt en dat wij ingepland zouden op zijn vroegst zomer 2013. Dát viel tegen! We hadden wel verwacht dat we lang zouden moeten wachten, maar voor je gevoel is een jaar erg lang en moeilijk te overzien. In oktober werd het overzicht aangepast en stonden we op de planning om te starten in mei 2013. Dat was voor ons gevoel alweer een heel stuk dichterbij. We waren helemaal blij verrast toen we in november 2012 al een oproepbrief thuisgestuurd kregen, waarin stond dat we niet in mei, maar in februari 2013 al mochten gaan starten. De laatste bijeenkomst staat gepland voor halverwege april 2013. We waren zo verschrikkelijk blij!

Vandaag (3 februari) is het dus bijna zover. Over 9 dagen gaat het avontuur voor ons gevoel eindelijk van start! Want nadat ongeveer driekwart jaar niets gebeurd is, zijn we blij dat er nu eindelijk actie is. We gaan ook deze keer met het openbaar vervoer, maar we nemen dit keer het zekere voor het onzekere en gaan 's morgens al die kant op. Uiteraard gaan we proberen onze ervaringen bij te houden op deze blog.