De tweede voorlichtingsbijeenkomst

Vandaag mochten we weer naar Utrecht voor de volgende voorlichtingsbijeenkomst. In tegenstelling tot de vorige keer waren we nu een stuk minder zenuwachtig voor wat ons deze middag te wachten stond. We hadden er dan ook veel zin in en gelukkig zat vandaag het openbaar vervoer weer goed mee. Ruim op tijd kwamen we aan in Utrecht, zodat we op ons gemak konden lunchen en een rondje door de binnenstad konden maken. Voor we het wisten was het tijd om naar de bijeenkomst te gaan. De sfeer was al een stuk vertrouwder dan de vorige keer en de gezichten een stuk bekender. Het thema van deze bijeenkomst was gehechtheid of hechting. Vorige keer hebben we stil gestaan bij de periode voorafgaand aan de adoptie, dit keer ging het over de eerste periode dat de kinderen in Nederland zullen zijn. De kinderen zullen niet alleen moeten wennen aan hun nieuwe thuis, nieuwe taal, nieuwe gewoontes maar natuurlijk ook aan de nieuwe ouders. Hierbij zullen ze moeten leren hechten aan de ouders en tegelijkertijd wennen aan de nieuwe situatie.

Het eerste deel van de bijeenkomst was voornamelijk theoretisch, waarbij uitgelegd werd hoe de ontwikkeling van een kind normaal gesproken verloopt. Hierbij werd vooral duidelijk dat een stabiele basis heel erg belangrijk is en dat stapje voor stapje de ontwikkeling verder verloopt. Bij adoptiekinderen ontbreekt nogal eens wat aan de basis. Daarom moeten ze in het begin vooral leren dat jij als ouder klaar voor ze staat en dat ze je kunnen vertrouwen. Door het ontbreken van de basis kan een kind gedrag vertonen waar je mee moet leren omgaan. En ook zal het kind in het begin moeten leren eenkennig te worden. Vandaar dat vaak ook begonnen wordt met een periode waarbij de ouders en het kind samen zijn, zonder veel bezoek van buitenaf, om ervoor te zorgen dat het kind leert begrijpen dat dit zijn nieuwe ouders zijn, die voor hem klaar staan als hij ze nodig heeft. Na verloop van tijd kan natuurlijk langzaam maar zeker wel bezoek ontvangen worden. Na dit theoretische gedeelte kregen we twee filmpjes te zien met voorbeelden van gedrag van adoptiekinderen tijdens hun hechtingsperiode. Dit liet goed zien wat voor gedrag vertoond kan worden en we kregen hierbij te horen wat de eventuele oorzaak geweest kan zijn van dit gedrag. We kregen ook te zien hoe de ouders hiermee om zouden kunnen gaan en wat voor effect dit op de kinderen had. Erg leuk en leerzaam om te zien. Na het zien van de filmpjes hebben we deze met de hele groep nabesproken. Omdat iedereen weer andere dingen opvalt en eigen ideeën over de filmpjes en de situaties heeft, leer je op deze manier van elkaar.

Het tweede deel van de middag bestond uit een groepsopdracht. Hiervoor werd de groep in drieën gedeeld, waarbij iedere groep een casus moest uitwerken. Deze bestond uit een situatieschets van een of meerdere adoptiekinderen waarbij achtergronden en het gedrag op dit moment (een paar maanden na adoptie) beschreven werd. We moesten samen met twee andere stellen bepalen wat we opvallend vonden en hierbij aangeven wat we wel en ook wat we niet zouden doen om de hechting te bevorderen. De opdracht was niet makkelijk, omdat je vooral denkt aan dingen die je wel zou moeten doen in plaats van dingen die je zou moeten laten. Het was erg leuk om te doen omdat je ook hier merkte dat je veel aan de meningen en gedachtes van de medecursisten hebt. Na een half uur brainstormen werden we weer bij elkaar geroepen en gingen we met de gehele groep de drie casussen bespreken. Door dit op deze manier te doen, werden we allemaal actief betrokken en werden we veel meer aan het denken gezet dan wanneer alles enkel maar verteld werd. Voor we het wisten was de middag dan ook alweer voorbij en gingen we weer huiswaarts met genoeg stof tot nadenken.

Het was weer een hele leuke, zinvolle middag. We kijken daarom weer erg uit naar de volgende bijeenkomst, die over twee weken zal gaan plaatsvinden. Deze derde bijeenkomst zal gaan over rouw en verlies. We kregen alvast te horen dat dan ook een ervaringsdeskundige haar verhaal komt vertellen. Zij is moeder van twee geadopteerde kinderen uit China met special need. We kunnen niet wachten tot het zover is.